Kto: Soul Kid Klik
Tytuł: Mortal Kombat
Album: Mortal Kombat (12")
Rok: 1996
OK. Dzięki zesłaniu na nasz ziemski padół popularnej aplikacji webowej umożliwiającej udostępnianie materiałów filmowych (czytaj YouTube) jesteśmy DZIŚ w stanie dokopać się do "perełek" podziemia. Skarbów, o których w 95% powinno się DZIŚ zapomnieć. Ale o co chodzi? Otóż oto, że oprócz użytkowników YT wrzucających głupawe czelendże, lub, co gorsza, PRANKI, znaleźli się geniusze, którzy wpadli na chyba jeszcze gorszy pomysł. A mianowicie przesyłanie na serwery YT piosenek totalnych noname'ów, którym jakimś cudem w latach '90 udało się wytłoczyć 50 czarnych krążków, a następnie rozprowadzić je do lokalnych sklepów (to wciąż większy sukces niż mój). Kawałki te w ostatnich latach zdobywają dość znaczną popularność a wyświetlenia sięgają nawet do kilku milionów. Dzięki zaangażowaniu społeczności diggerów i, mówiąc wprost, hip-hopowych nerdów, przeżywają dziś drugą młodość. Wy mówicie: "kultura andegrandu", "diggin", "rare", "let's get back to '90". A ja mówię: "sraka". Czytajcie dalej.
Moim zdaniem, powód, dla których te podziemne wygrzewy nie zdobyły uznania w okresie ich wydania staje się oczywisty już w momencie ich odpalenia. Ten powód to MCs. Raperzy. Uliczni poeci. "Mistrzowie" mikrofonu. Bez wątpienia odpowiedzialność spada tu na rapujący czynnik białkowy, który po prostu nie daje rady. Moje odczucia co do ultra podziemnych rapsów (sprawdźcie playlisty w stylu "90's underground hip-hop") są następujące:
- raperzy są mało wyraziści,
- większość z nich brzmi tak samo,
- starają się brzmieć jak ówczesne rapowe gwiazdy i bardzo słychać jak bardzo im to nie wychodzi,
- generyczne tematy i mało błyskotliwych wersów.
Ta. Słucham czasem tych plejlist i za każdym razem odnoszę wrażenie, że co drugi to LL Cool J, Nas czy Big L.
Możemy więc zastanawiać się jaki jest powód, dla którego DZIŚ niektórym tym trackom niemalże stawia się ołtarzyki. Przychodzą mi na myśl dwa czynniki tego FENOMENU (nie, nie chodzi o ch***** album w/w Todda Smitha z '97). Raz, słuchacze pragną nowych rzeczy i są znudzeni słuchaniem na zmianę Mobb Deepów i Big Puna. Nawet jeśli czasem, tzn. raz na rok i przypadkowo, włączą Aesop Rocka. A dwa... bity na tych utworach. W znakomitej większości tych nieszczęsnych przypadków produkcja jest bardziej niż poprawna. Dlatego, i nie ma co tego ukrywać, tych składanek słucha się przyjemnie.
Tym przydługim wstępem chciałem poinformować Was nie tylko o moim dość krytycznym stosunku do andegrandu, ale także o podejściu do opisywania tych kawałków w serii "DEEPGROUND". Na tym blogu nie ma i nie będzie taryfy ulgowej, niezależnie od poziomu kultu, który otacza podziemnych artystów. Na pewno nie będę pisał laurek tylko dlatego, że coś jest mniej "znane", "nieodkryte" czy "rare". Choć zdaję sobie sprawę, że w czasach szerokopasmowego internetu "rare" staje się chyba osobnym gatunkiem muzycznym.
NO DOBRA.
W dzisiejszym odcinku chciałbym zaproponować Wam nowojorski KWINTET mocno zainspirowany stylistyką Wu-Tang, ale z racji tego, że kung-fu było już zajęte, ekipa przylepiła się do innej ikony mordobicia/popkultury - serii gier Mortal Kombat. Inspiracja była na tyle duża, że wzorem serii MK, "Clique" w nazwie zespołu zostało wystylizowane na "Klik". K**** schodzimy za głęboko.
I tak, tam gdzie RZA wykorzystywał motywy z Shoguna zabójcy, tam Soul Kid Klik wpuszczało sample piorunów Raidena czy słynne "Get over here!" Scorpiona. Skutek był całkiem niezły, skoro grupie udało się wypuścić maxi singiel o nazwie..."Mortal Kombat". Jest to bardzo zacna piosenka na hardkorowym bicie wyprodukowanym przez G-Clefa. Wiecie, to co lubimy najbardziej: mocny werbel, proste pianino, szalone wysokie dźwięki oraz... sample z Mortala. Ok, może są tu jacyś fani Street Fightera, ale nawet oni docenią groteskowo wsamplowaną gitarkę (motyw z gry) w tym bicie. Brzmi to wyśmienicie i zaj****** pasuje do rapu. No i ktoś pokusił się o dobry aranż, co zawsze pozytywnie wpływa na takie kawałki jak ten tutaj, gdzie nie ma refrenu. A, i są też skrecze i dialogi filmowe. Bosko!
Na szczęście, dobra produkcja to nie wszystko, bo tak naprawdę kawałek siedzi dzięki rapującym MCs. Nie wszyscy dają radę na równi, ale 3 pierwsze zwrotki (nie ma sensu wymieniać ksywek, nic Wam nie powiedzą) to sztos. Nie da się nie kochać momentu, w którym (no dobra...) Infamous Mr. Savage kończy wers na "my flow is excellent", ale rzeczone EXCELLENT to użyty głos Shao Khana. Sprytnych nawiązań do gier jest więcej, np. "My Mortal Combat is a "mirror match"/Between two opposing poles of a Gemini Sun's soul!". Dla przypomnienia, Mirror Match to runda, w której walczymy ze swoim sobowtórem (przy ostrym wku****, gdyż AI jest zaprogramowane tak, by blokować niemal każdy atak).
Ale kawałek jak dla mnie mógłby się skończyć już po trzeciej zwrotce, należącej do zdecydowanie najlepszej raperki z całej piątki, jeśli oceniamy charyzmę i flow. Zwłaszcza jej finisz jest mocny, bo wykonuje coś ala liryczne fatality. Jaranko. A mówili, że to mężczyznę poznaje się po tym jak kończy.
Ostatniego gościa możecie sobie darować. Pomimo ciekawego tekstu, monotonne flow oraz nudziarski, zamularski głos, psują efekt. Na szczęście szybko wypada z głowy i nie psuje ogólnego wrażenia (tylko śmiałby!).
PODSUMOWUJĄC, "Mortal Kombat" to smaczny cukiereczek. Bardziej kojarzy się z godzinami spędzonymi w salonach gier (a więc miło) niż z Twoim przeterminowanym czekoladowym mikołajem (zdecydowanie niemiło). Nie wiem czy kiedyś jeszcze wspomnę o tej grupie (wątpię, jest tyle kawałków w kolejce), więc kilka informacji na koniec. Debiutancki album SKK wydali dopiero w 2001 r. i jest tam kilka innych kawałków godnych uwagi, np. "Desperate Times", który był też singlem w 1997 r. A w 2010 r. Boom-Gap!, tyle, że pod inną ksywką wyprodukował remiks do "Mortal Kombat". Wyszedł całkiem nieźle o ile pamiętam, ale internetowy świat za dużo pewnie nie stracił na tym, że postanowiłem go zamknąć w szufladzie. Na zawsze.
G.
Wyróżniki: wplecione dźwięki z gierki, nawiązania do fatality, "cipherowy" klimat.
Najlepsza linijka: "I'm laying tracks at the Vatican-in Rome/
With such a sick tone, the phukkin Pope is panicking!" (G-Clef) oraz "Yeah! Wit' da ill tune I'm bringing pain soon / To the one who imitates me like he's Shang Tsung!" (Savage).
